Back to reality (Maxime)

Back to reality.

Het is maandagochtend, half tien. Ik zit in het restaurant bij de Ikea met mijn laptop voor me en mijn ontbijt. Demian is alweer naar school, de zomervakantie is alweer voorbij. Om eerlijk te zijn vond ik het best moeilijk vanmorgen om hem weer naar school te brengen hoor.. Hij is al die weken lekker thuis bij mij geweest en nu is hij weer bijna de hele week weg! Oke, hij komt natuurlijk straks ook weer thuis maar dan nog.. deze rust is vreemd! Maar wel handig, want zo heb ik even alle rust om heerlijk te kunnen schrijven.

Deze week zit ik alweer in de 11e zwangerschapsweek! Nog even en dan zit de risicovolle periode er alweer op. Echt een opluchting hoor, ook al gaat alles goed met de kleine. Het eerste trimester blijf ik echt vreselijk vinden. Die onzekerheid, kwaaltjes.. natuurlijk ook omdat ik er al heel vroeg achter kwam. Ik was namelijk pas 4 weken en 2 dagen toen ik die knalpositieve test in handen kreeg. Geloof me, dan kruipt de tijd pas écht.  Maar, als ik nu achteraf bekijk, is het bijvoorbeeld ook alweer twee maanden geleden dat ik erachter kwam dat ik zwanger ben. Twee maanden al!! Wow. Waarbij ik eerst altijd riep dat die negen maanden zolang duren, begin ik daar nu steeds meer aan te twijfelen. Ik vergeet ook nog steeds heel vaak dat ik zwanger ben. Dit vooral omdat ik nu gewoon echt nergens meer last van heb! Oke, soms voel ik even een vlaagje misselijkheid opkomen en kan ik nog wel eens naar de wc toe rennen. Dat zijn dat ook die momenten dat ik me pas besef hoe magisch deze tijd eigenlijk is en hoe dankbaar ik mag zijn dat ik me nu zo goed voel. Dat was in het begin van deze zwangerschap wel anders! Ik heb zelfs een kleine week nog in het ziekenhuis gelegen vanwege uitdroging. Ik bleef maar overgeven. Achteraf gezien verwijt ik dit aan de combinatie van tropisch weer en heel veel stress, iets wat nooit goed is natuurlijk. Gelukkig is die periode voorbij en kan ik nu echt oprecht gaan genieten van dit kleine wondertje in mijn buik. Want dat is het ook!

Er groeit gewoon een klein kindje in mijn buik, wat ontstaan is uit twee piepkleine cellen. En nu is het al een heel mensje.. een heel actief mensje ook! Het idee dat er ‘iets’ in me groeit vind ik nog steeds heel raar. Ondanks dat ik natuurlijk al eens eerder zwanger ben geweest, blijft het gek. Vooral nu, omdat ik natuurlijk nog niks voel bewegen of nog niet heel overduidelijk een buik heb. Dat laatste moet ik niet te hard schreeuwen trouwens, want inmiddels pas ik gewoon echt niet meer in mijn oude broeken. Ik krijg de knoop niet meer dicht! Ik voel mijn baarmoeder zelfs al zitten. Het eerste trimester zit er alweer bijna op, erna zal het nog harder gaan groeien. Erg vind ik het niet hoor, ik geniet juist van mijn buik en kan niet wachten om die eerste schopjes te gaan voelen.

Afgelopen donderdag had ik namelijk een echo. Zoals gewoonlijk ben ik hiervoor hartstikke zenuwachtig. Klopt het hartje nog? Groeit ie wel goed? Maar die onzekerheid was gelukkig maar van korte duur. Ik mocht direct gaan liggen op de tafel en kreeg het echo apparaat op mijn buik gezet. Jeetje.. wat is ie al groot. Je kon echt heel goed zien dat het een baby is nu en geen garnaal meer, zoals Demian ‘het’ eerst noemde. Armpjes, beetjes, vingertjes.. alles zag je. Helaas lag de kleine telkens met de handjes voor het gezicht, waardoor het onmogelijk bleek te zijn om het gezichtje goed te kunnen zien. Na veel geduw op mijn buik zag je dat ie wakker werd en druk op en neer begon te zwemmen. Zo raar om te zien terwijl je nog helemaal niks voelt! Deze echo was eigenlijk ook de termijn echo. Maar omdat de kleine totaal geen behoefte had om mee te werken, zijn de metingen niet gelukt. Daarom mag ik aanstaande donderdag weer terug voor een nieuwe poging. Heel vervelend ja..

Ik kan wel door blijven schrijven, want er is natuurlijk ook zoveel wat er gebeurd. Gelukkig mag ik hier iedere week een blog plaatsen, dus heb ik daar nog plek en tijd zat voor. In de tussentijd blijf ik genieten en neem ik toch ondanks mijn drukke leven zoveel mogelijk rust, want naar mijn lichaam luisteren is iets wat ik toch echt meer moet gaan doen.

Zwangerschap en hormonen, het is en blijft een rare maar magische tijd.

Xoxo,
Maxime